Benvido bo tempo

Despóis duns días de chuvias e bastante frío parece que vén o bó tempo.

Esperemos que mañá en Agolada siga ese bó tempo.

Origen del " sekso " humano

Buscando unha cousa que aparecerá cando non a busque apareceume un texto que copiei dun libro sobre o idioma caló dos xitanos. Paso a escribir o texto que é longo e en andaluz pero que non ten desperdicio.
Origen del "sekso" humano ( relatado de viva voz por el cañí conocido por Paco Farándula ).
¿ No disen toítoz loz zabioz der mundo quer Toopoerozo jizo primero a Adán hombre y aluego a Eva jembra ?... Puez yo digo lo que disía un primo hermano de mi pare, que en pá escanse: que ze farta a lo pozitivo; ez disí, quen ezo hay zu mijita de intrínguliz, o lo que ez lo mezmo; que hay zu mijita de trampa, por lo que voy a contá a oztedez, que ez lo mezmito que mi tío Frazco Arcántara contó máz de sincuenta miyonez de vesez en la tabegna de Curriya la Peloncha.
Cuando Dioz jiso er mundo, jiso tamién a Adán ya Eva; pero ni el uno era macho, ni el otro era jembra; eran na máz que doz criaturaz abiertaz en caná, dezde er joyiyo der pecho hazta lo jondo de la rabaya.
Puez, zeñó, que un día eztando pazeando por Paraíso Terrená, er mezmízimo Dioz en prezona, ze le arrimaron Adán y Eva, y de ruíyas le pidieron que por cariá le diera a cá uno una abujita y un cachito de jilo pa cocerze aqueya abeltura, por onde le entraba er frío ene linviegno y er porvo y er caló en er verano.
- Oztedez no zaben lo que piden - le dijo Dioz mu zerio -. Cuando yo ya no ze loz he dao, ez porque yo me entiendo y bailo zolo; pero pa que nunca tengan oztedez que disí ná de mí, ze lo voy a dá ahora mezmo.
Y disiendo ezto, metió mano a una cartera que yevaba debajo der zobaco, y zacó de eya doz abujaz y una jebra grande de jilo, que partió en doz peazoz igualez.
- Tomar - lez dijo -; ahí tenéiz lo que zus jase farta. Aprovechá bien er jilo, poique no tengo máz que eze. ¿ Zus habéis enterao ?.
Y enzeguía dio media güerta y ze laz piró.
No jiso máz que dirze, cuando Adán dijo a Eva.
- Compañero, manoz a la obra.
Y en un zantiamén, enzartaron laz abujaz y empesaron a cocerce de arriba abajo, lo mezmo que zi eztuvieran cociendo una eztera vieja.
En ezto ocurrió una coza mu grasiosa: que como Adán era un poco bruto, echaba la puntá laiga y apretá, tó lo contrario de Eva, que tó ze le gorvía dá la puntá menuíta y floja pa no pazarze er peyejo. Y claro ez, pazó lo que poía por menoz de pazá: que a la concluzión de la coztura a Adán le zobró una cuarta de jilo y a Eva le fartó cerca de otra cuarta.
Y ayí fueron loz grandez quebrantoz pa Eva.
- Dioz mío ! - desía yorando, como una Madalena- ¿ Qué voy yo a jasé con ezte peaso de abeltura sin cocé ?.
En ezto, gorvió a pazá otra vé por ayí Zu Divina Majeztá, y enterao de lo que ocurría, le dijo:
- Tu delicaesa te ha jecho la farta; la barbariá de Adán la zobra. Por ezo, dende hoy zeráz la mujé y Adán el hombre... Con la farta de uno y la zobra del otro bien zus podéis arreglá.

Vinte meses

Hoxe o naipelo chegou aos vinte meses. De cada vez ten máis autonomía e escolle o que quere facer e se non lle cumpres o capricho colle unha rabieta pero de momento é doado distraílo con outra cousa. Dorme bastante ben de noite e ten doce dentes e moas. Xa sobe ás cadeiras, muros e fiestras baixas e hai que ter máis ollo ca nunca. Sabe baixar un escalón sen apoiarse e xa lle dá couces ás pelotas. Baila cancións e imita movementos. Segue abraiado cos coches e xa distingue o noso e o do avóM. Tamén distingue as rodas, os espellos, as portas e os faros. Sabe sinalar no corpo o cuíño, o pipilo, o embigo, a barriga, a man, os dedos, o pé, os ollos, o pelo, a boca e o nariz. Cando lle preguntas polas orellas sinala os ollos e se lle preguntas onde están os cornos sinala para a miña cachola porque poño un casco viquingo ás veces. Imita ruidos de animais e cousas como a vaca, o león, o can, o cabalo, o coche, o tren e a moto. Gústalle " ler " contos na súa cantinela e que llos lean pero el de falar nada. Di " papá " para todo e ata o outro día cambieille o cueiro cagado e díxenlle " caca " e el repitiu claramente a palabra " caca ". Máis tarde sinalei o cueiro e pregunteille que era e dixo..." papá ".
Bueno, que cada vez rimos máis co el.

Visita a Santiago

A nova importante de hoxe é o nacemento da filla de Ghanito e, dende aquí, quero desexarlles o millor para a familia.
Nós fomos a Santiago e puidemos pasear por parques das Fontiñas. Tamén puiden ir ata Librouro e Abraxas e mercar libros rapidamente porque o Leo está no momento que percorre todo e tira todo. Observei dous detalles curiosos en Santiago: o semáforo para peóns que aparte de pitar di a rúa que atravesa e que hai anuncios pegados no chan xa que os muros e postes están saturados.
Tamén visitamos o Museu Pedagóxido de Galicia e puiden admirar a evolución das escolas dende que eran escolas do ferrado ata a época franquista, pasando pola república.


Despóis de xantarmos o Leo quedou durmido e leveino no seu coche seguindo o camiño de Santiago dende As Fontiñas ata a Catedral. Fíxenlle unha foto coas Marías no paseo da Ferradura e logo fíxonos unha diante da catedral un turista inglés. De alí seguimos camiñando e pasamos pola escaleira das Praterías e o anxo da rúa Vilar e na fonte de Cervantes había un disfrazado de Chiquilicuatre cun grupo de amigos.
E así pasou o día, gozando do ambiente de Santiago cos seus turistas, os estudantes e os propios habitantes.

Unha aposta

O outro día estivemos falando os compañeiros de choio sobre Eurovisión e o Chiquilicuatre e, ao final, acabei apostando as cervexas dunha semana contra un compañeiro. El dicía que vai quedar entre os seis primeiros e eu digo que acabará entre os dez últimos. Ao final rematamos partindo a lista en dúas metades e o compañeiro di que quedará na metade dos primeiros e eu digo que queda na metade para abaixo da lista.

Supoño que gañarei a aposta pero se non é o caso non me importa porque ese compañeiro, enxuito coma un asubío e que me lembra un xudeu dun campo de concentración é o que millor me cai da empresa por traballador e bó compañeiro.

Albaroque

Estou revisando fotos para ver as que non perdín o día que borrou todo o ordenador e atopei esta que cría perdida. E dirás: vaia papaxada, un anaco de árbore no alto dun edificio en construción. Pois pode ser que teñas razón e sexa unha papaxada pero hai muitos anos cando se remataba unha casa púñase no cumio unha árbore ou póla e o dono da casa convidaba a unha comida aos traballadores. Esa comida chamábase albaroque e parece que ten que ver coa palabra árbore.

Eu hai doce anos recibín o albaroque por rematar unha casa de granito pero non foi unha comida senón cartos.

Agora non sei se existe ese costume pero cando miraba esa árbore en Vilaguindastre ( agora non está ) íame a mente para o albaroque.

Se che interesa na interrede aparece un albaroque de blogueiros realizado o ano pasado.

E, falando de comidas e reunións, lembrar que só quedan dous días para apuntarse na xuntanza de blogueiros de Agolada.

V Festival de Cans

Esta semana o Festival de Cans de curtametraxes edítase na súa quinta edición.

Máis información aquí.

Poesía e música

DEITADO FRENTE Ó MAR...

Lingua proletaria do meu pobo
eu faloa porque si, porque me gusta
porque me peta e quero e dame a gana
porque me sae de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ó ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ó pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
fala-la fala nai,a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,mariñeiros, labregos da linguaxe,
remo e arado, proa e rella sempre.
Eu faloa porque si, porque me gusta
e quero estar cos meus, coa xente que sufren longo
unha historia contada noutra lingua.
Non falo prós soberbios,non falo prós ruíns e poderosos,
non falo prós finchados,non falo prós estupidos,
non falo prós valeiros,que falo prós que aguantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;prós que súan e choran
un pranto cotián de volvoretas,de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas de tódolos que sufren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,deitada rente ó mar, ise camiño...

E aparte:

Gustoume esta poesía de Álvarez Blázquez cantada por un grupo porriñés.

E, por mediación de Eva, podo deixar unha ligazón ás Palabras Liberadas, onde len poemas diversas persoas e poden escuitarse versións musicadas de dous poemas de Xosé María Álvarez Blázquez.

Mariscos

Sempre se vai aprendendo e con vintepoucos anos aprendín que os croques e os berberechos eran a mesma cousa. Tiven que aprender en Londres xa con trintaeún anos da boca dun murciano que os caramuxos eran en español " bígaros ". Xa aprendera antes o nome en inglés " winkles " porque os sábados ía ao mercado e mercaba unha libra de caramuxos escoceses: grandes e saborosos. Con eses caramuxos cocidos, unha pinta de cervexa e unha película de vaqueiros xa era o home máis feliz do mundo.
E hoxe entéirome polo concurso da primeira que admiten en español caramuxo como nome dun marisco, eu que pensaba que " caramujo " era en castrapio.
Estará o español invadindo o galego ?.

Un veciño con retranca

Hoxe por fin puiden pagar o xantar da xuntanza de blogueiros en Agolada. Aproveitei un momento que non chovía e baixei co Leo. Este apuro contrarreloxio lembroume un día haberá tres semanas ou cousa así. Tamén baixara a pé e tiña que volver rápido que tiña hora no perruqueiro. Topeime cun veciño mui falador que é enliante e estivemos un bo chisco a falar. De alí a un pouco díxenlle que tiña cita para cortar o pelo:

Eu: - Bueno, teño que marchar que teño cita no peluquero.

O veciño: - Non se pode ir muito que cobran caro. A última ves paghei des euros.

Eu: - Pois onde vou eu solo cobran nove euros.

O veciño: - Home, a min tamén me cobran nove euros pero deixo un euro de propina...

Iso é o que digo eu que é retranca.

A caza do grilo

Nesta época empezan a cantar os grilos e aproveitei a circunstancia o outro día para cazar un grilo co curmán do Leo, que nunca cazara un. Fomos en silencio guiados polo cri-cri ata facer contacto visual. Cando se decatou da nosa presencia meteuse na toba que é o buraco na terra onde vive. Collín unha herbeira de avea e deixei o talo limpo. Metín a herbeira na toba e púxenme a fuchicar, a darlle voltas como se fixera cóxegas coa herbeira. De aí a pouco saiu o grilo como buscando quen o molestaba e foi o momento de collelo coa man. Metémolo nunha caixiña de cartón cun pouco de ensalada e máis tarde soltámolo.
Cando era eu pequeno tiñamos unha mitoloxía montada ao redor dos grilos. Diciamos que se tiñan dous rabos eran macho e se se levantaban as asas víase unha letra. Podía ser "P" de príncipe ou "R" de rei e cantaba millor o rei có príncipe. Tamén había grilos con tres rabos e diciamos que eran femias e chamabámoslles putas ( pero sen mala intención, era o nome sen máis ) e diciamos que comían os machos. E logo había outro animal que era máis grande có grilo e máis claro e que comía grilos e putas e chamábamoslle carniceiro. Se o topabamos xa o esmagabamos co pé.
Non sei que terán de verdade estas crenzas que tiñamos pero iso era o que pensabamos.

Publicidade enganosa

Estes días aparecen espallados aquí e acolá cartaces como o que sae na foto onde unha muller recibe con brazos abertos a quen le o texto. A imaxe da moza está ben ou mal segundo se vexa. O que me parece un engano evidente é a imaxe da torre de Catoira nunha praia. Haberá quen busque ou pregunte por unha praia con esa torre e esta imaxe non se dá polas Rías Baixas porque é unha montaxe.

Este sería un exemplo de publicidade enganosa para o meu parecer.

Chapas solidarias

Enteireime o outro día dunha boa iniciativa que fai un pub de Vilaguindastre. Van facer un concurso de chapas en contra do abandono de animais domésticos. O prazo do concurso remata o día doce xa e a información e bases están aquí por se son do teu interés.

Un rapaz con cabeza

Mentres trataba de recuperar fotos perdidas en safari fotográfico por Vilaguindastre adiante pilloume un compañeiro de choio. Este compañeiro caime ben. É un rapaz novo pero coa cabeza ben asentada e as ideas claras. Ten asumido que cobra o que cobra e non hai máis e que non hai que encapricharse por papaxadas caras que afunden a un en préstamos. Sacou o carné de conducir hai pouco e mercou un coche vello pero xeitoso e condúceo con toda calma. Encántanlle os coches antigos pero sabe que debe conformarse con posuilos só en fotos de revista. E non penses que é aburrido o rapaz. Que va !. Sabe desfrutar da vida e dicir cousas simpáticas como que a xente pouco espabilada ten menos luces ca un barco pirata.

Xuntanza de blogueiros en Agolada

Hai case dous anos tiven a oportunidade de xantar e pasar un día de boa leria en Santiago de Compostela cun bo fato de blogueiros. Lembro a sorpresa que levei cando lle puxen cara aos blogueiros que descoñecía. Foi un día que quedará para sempre na miña memoria e quero repetir a experiencia.

E pasou o tempo e o día trintaeún de maio hai unha nova cita de blogueiros en Agolada. A excusa é perfecta para poder pórlle cara a blogueiros dos que só sei o que escriben e tamén é excusa perfecta para coñecer Agolada, derradeiro concello pontevedrés que pisei cando descargaba camións de fariña por toda Pontevedra. Lembro ver un miñato pousado nun cable de luz e pouco máis e quero ter máis lembranzas.

Veña, que se animen os blogueiros para pasar un sábado distinto nunha terra descoñecida para a maioría.

Os que queiran apuntarse só teñen que seguir os pasos dados no blogo da xuntanza.

Un saúdo e vémonos en Agolada !.

Recibín outro premio

Pois recibín outro premio e, desta volta, por partida dobre pois deume a actriz Iria e a libreira hormiga. Segundo elas o meu blogo brilla especialmente e hormiga aínda especifica e di que mo dá polos relatos antropolóxicos, por ser bó pai e por visitar máis blogos de que ela.

Pois graciñas ás dúas e non paso o premio a ninguén en concreto porque a lista sería longa de máis.

Detalles coma este fan máis levadeira a perda de material do ordenador.

Pantalla negra

O día primeiro de maio o ordenador non quixo traballar e non houbo maneira. A única maneira de poñelo a andar de novo pasou polo borrado de todo o que tiña gardado e alá foron centos de fotos, dados e programas. Un desastre, vaia. Agora toca tirar para diante tomando máis precaucións.