Rematou xullo

Cos seus solpores dende o Comariño de Aldán.

Co seu cinema que arrinca pingas dos ollos.

Cun mal día que tiven que traballar máis da conta e restou tempo para estar coa familia toda ( incluida a mallorquina ).

Cun Vilaguindastre con artesáns que falan de petroglifos ou tiovivos medievais de dragóns .

E coas esceas na praia de Vlrñ.

Pero empeza agosto que non pode quedar atrás en boas lembranzas.

Estragando gasoil

Pasei por terras ourensás da Peroxa cunha furgoneta carregada de mobles detrás de dous camións cargados perigosamente de herba.

Cheguei a terras luguesas de Pantón para descargar mobles na casa enfronte desta da foto que sempre me abraiou.

 

 

 A furgoneta non era un camión grande así que non houbo problema.

 

 

Tampouco era grande o castelo no bosque encantado de Aldán. Nótase que era un minicastelo para un minigolf.

 



 

 

E das sombras do pasado pasamos á luminosidade dos tempos modernos cuns apartamentos de verán veciños nosos por unha tempada.

Tantos quilómetros teñen a súa recompensa: unha foto con Xela de dúas sombras mariñas.

Finalizando xuño

Nesta quincena que rematou traballei de noite e non puiden probar as sardiñas de san Xoán nin o chouripán.
Supoño que arderían as fogueiras e que se roubaría algún carro e algunha cancela.

O que si houbo foi atentados por ese mundo adiante.
Nesta pintada explica o que se debe facer cos extremismos.

Puiden dar algún paseo e fotografar o río Tea na Freixa. O que me fixo lembrar o que dixo un compañeiro do choio con respecto ao rapaz afogado no Miño: " A min non me gusta a aghua nin o aire; eu quero pisar onde pisa o boi. "

Mercadiño solidario

O instituto Terra de Turonio de Gondomar onde estuda Desirée, a rapaza que perdeu unha perna por neglixencia médica; organiza un mercadiño solidario onde se venderán a prezos ridículos os produtos que aportaron particulares e comercios. Alí pódese atopar roupa, complementos, xoguetes, libros, etc, etc.
Mañá sábado todo o día no Campo das Cercas, en Gondomar.

Festival 2015

 

Hoxe foi o festival dos nenos no cole. Póñeno a estas alturas de curso  para safar o día das letras galegas e o fin de curso dunhaatacada e, bueno, de letras galegas non tivo nin a máis pequena canción. Claro, o festival estaba adicado ao rock e seica o galego non ha valer para iso. Iso si; había inglés e brasileiro e unha canción en español.

O festival estivo ben e, aparte de facer coreografías de cancións cada curso, houbo mostras de taekwondo, patinaxe e multideporte das escolas da ANPA. Os meus nenos participaron coma todos e fixérono mui ben.

Pero ao Leo o que lle presta de verdade é escribir e ata ten criterio autocrítico que non dubida en tirar ao lixo escritos seus de varias páxinas e que lles supuxo días de traballo. Tirou o que ía ser o diario de Billy Bomba do que rescatei coa cámara estas dúas páxinas onde fala de Papa Noel e as dúbidas que ten sobre se serán os pais os que traen os agasallos.

 

 

 

 

E para rematar este posteo dicir que a foto de arriba foi feita hoxe. Anuncian o circo Roy e alguén modificou e puxo circo Rajoy, pintou o pallazo con barbas e gafas e engadiu texto onde di que os españois son os primeiros en abandono escolar e os segundos en pobreza infantil despóis dos rumanos.

Póñoo aquí porque é un claro exemplo de arte efémera e verdade duradeira.





San Fernando

San Fernando, pulgas á xente e moscas ao gando.

Di o refrán que empeza o verán hoxe pero xa leva uns días aquí.

E Redondela non é Vilaguindastre así que en troques de rallies e fútboles na area fan a mostra de títeres e demáis artistas. E así topamos monos xigantes, Beatles tamaño moneco, facedoras de pompas, mimos Gandhi e pelegrín a Santiago, orquestras montadas en arteluxios sorprendentes, mercadiño, futuras mamás que pintan a Xela de gata, vendedoras pucelanas que nos deixan fotografar os seus monicreques que despide tristemente cando os vende e milleiros de persoas gozando da arte da rúa.
Un aplauso para os Choqueiros !.

Reflexionando

Eu voto por Lituania. Ai, non; que é para mañá e hai que votar outra cousa.
Intensa esta fin de semana na que eu precisaría ter varios clons para atender o festival de Cans, a ara con bois en Barcela e o cumpreanos dun compañeiro de Leo.

Coma burras do monte

 

Hai xente que é coma as burras do monte que quere entrar a comer o dos demáis.

 

 

 

Máis dun levará un carallo por sorpresa este domingo.

 

A ver se gaña o pobo.

Nenos e maiores

Onte celebramos o sexto aniversario de R. na casa da súa avoa, abuela Cris.
Os nenos engalanaron guitarras de cartón, xogaron na piscina, merendaron, comeron a torta, deron agasallos e romperon a piñata.
Os maiores falamos de todo e arranxamos o país agora que estamos en campaña.

Todos pasámolo ben !.

Entre ovellas e astros

A nosa vida " cultural " segue anque teñamos que desprazarnos a outros concellos e así onte fomos mirar no cinema " A ovella Shaun " que non me defraudou nadiña para ser unha película de monecos sen dar unha fala en todo o tempo.

Hoxe tocou teatro co marabilloso grupo Baobab e a súa obra " Martes " que nos deleitou cunhas figuras monicreques de cores fosforitas nun esceario totalmente negro. A historia sinxela e cun final feliz fixo aplaudir a nenos e muitos pais.

E, entre ambas actividades, pasei unha noite con dúas horas de insomnio matinando sobre varias cousas e unha era unha frase que busquei na interrede que non lembraba e que din por Arbo e ten que ver muito con Leo que lle están tardando os dentes en caír. Despois de muito matinar dei coa frase.

Como isto serve de arquivo vou poñer a frase para que non se me repita o insomnio e unha ligazón a un refraneiro mui interesante onde atopei unha variación desa frase no seu falar.

A frase é: " Quen tarde adentece, tarde aparentece ".

A ligazón vai ata Sendim coa frase: " Quien cedo adentece cedo armanece ".

 

Unha primeira comuñón

Onte fomos a unha primeira comuñón polas terras do Morrazo.
Todo foi ben e xantamos cerca da praia de Menduiña mui ben atendidos e con comida boa. O sitio podo recomendalo que aparte ten unha pisciniña para o verán e unha cama elástica e unha pista de baloncesto para que non se aburran os pequenos. O sitio chámase  " Restaurante Capitán ".
A compaña foi do máis agradable a ata aprendín unha expresión de parte do avó paterno do neno: " estar de pexegueiro " que significa estar solteiro.
Este si que foi un día de boa vida !.

Politequerío

E comeza o que nunca rematou; o circo das eleccións e a politicada. Aos políticos de " toda " a vida xúntanse máis e máis candidatos e así atopamos ata o presidente americano que desembarcou en Vigo.
En fin, nada novo baixo o sol.

En rodaxe

Como Xela explorando a casa de cartón estou eu explorando o novo ordenador.
A vida real : cinema de toda a familia por primeira vez para ver " Home ", despois de intentar ir ao zoo de portas abertas cunha ringleira de xente enorme, paseos por Melgaço, estrea de parques en Redondela, goce dos nenos no Ifevi coas atraccións das festas e momentos menos dóces como a obra do baño ou buscar un taller para o coche hoxe que pechou o taller que o reparaba para mostra de que a crise está aí aínda.
En fin, a ver se me poño ao día.

Sol e ciencia

Venres tocou percorrer o paseo polo río Louro onde Leo e Xela saltaron charcos e tiraron pedras.

Sábado tocou xantar en Cesantes, na tasca onde está o burro José, amigo dos nenos e os anacos de pan.

Non faltou a voltiña pola praia onde o vento convocou cores en forma de papaventos, windsurfs e kiteboards.

Despóis acercámonos a Pontevedra onde había Salón do libro e exhibicións de traballos infantís de ciencia. Os nenos demostraron ter imaxinación e ganas de traballo e os adultos quedan como simples cando pensan que tres indios " civilizados " van contaxiar á tribu enteira.
Nada. Que non estiveron mal estes dous días.

Falando de barcos

O outro día un zamorano preguntoume se lle falaba a Xela en galego. Ante a miña resposta afirmativa respondeume cun:  " Claro, no le vas a hablar en italiano".
E niso estou, luitando contra corrente e con pouco éxito pero é a miña teima e sigo nela.
E así amplío ligazóns galegas e atopo páxinas para min interesantes grazas a buscar o significado da frase: " Tal para cal, maragota e media ".
E como non todo vai ser galego preguntoume Leo sobre a orixe do nome do noso planeta e eu non sabía a resposta. Preguntei ao señor Google e topei unha resposta que me convence.
E, como estou falando de barcos, poño unha foto do Alfageme que foi pousar nunha rotonda de Coia en Vigo.

Luns anterior a entruido

Espertei cunha nota de Leo debaixo da almofada. El foi durmir á casa do curmán e hoxe tamén vai Xela.

Á volta do choio sentíame só como o peixe Robinson, o derradeiro do noso acuario.

Fun mercar e aproveitei para darlle volta aos cartóns de leite e deixalos do lado escrito en galego anque " Noso pan de bola " salta nos meus ollos.

 

O tempo pasou e o sol foise. Cada día un chisco máis tarde. Cada mes gañamos unha hora de sol.

Terra de debuxos, terra real

O sábado tocou visitar a terra dos debuxos animados coas personaxes de Bob Esponxa pisando un areal totalmente humanizado con todas as comodidades posibles.
O domingo xa mudou o conto que fomos na busca dun monte no medio do bosque de Portafás e foi pasar calor, mollar pés, rabuñar mans con toxos ( hoxe teño unha man inchada ) e perdernos por diferenzas de coordenadas.
En fin, a vida é unha aventura.
A foto de abaixo é no sitio máis bucólico de Portafás.

Cocinero gallego

Este entruido aparece un novo misterio. Na comparsa imos de cociñeiros pero mais concretamente co este disfraz que é de " cocinero gallego " signifique o que signifique iso que non lle miro eu ningunha bandeira nin nada especial.
Ao millor é polo prezo que o de cociñeiro zombi ou o de cociñeiro chef son mais caros.
Non sei, só sei que teño un novo misterio para resolver.

Bazares

Chove e os paraugas non duran nada. Fun mercar un a un bazar novo e o bazar é como todos: frío e con chinesas que me seguen máis ou menos disimuladamente. O que me extrañou é que me dixesen " Ola " cada un dos chineses cos que me topaba. Semella que cambian algúns costumes e non din como a chinesa do bazar da foto que lle dixo a unha amiga isto con estas mesmas verbas: " Tú siempre mirar y nunca comprar ". Por suposto a amiga non volveu pisar o local.

Métodos de aprendizaxe

O Leo tivo que aprender os continentes e océanos e definicións de mapas e planos e costoulle abondo. Debuxeille os continentes e océanos nun globo e algo lle entrou e serviu o método de aprendizaxe.
Hai unha chea de anos estaba eu na universidade e eramos uns tolos a maioría de nós. Había un tal Francisco ou Antonio ( ese dato caiu da barca da miña memoria no mar do Esquecemento que nos arrodea ) bastante festeiro. Apuntábase a toda canta festa e movida houbese e non paraba de leriar con todo o mundo. O malo foi que chegou a época dos exames e non tiña xeito de pórse ao choio. Entón que fixo ?. Oiu que con anfetaminas estás esperto e adicándote por enteiro a unha actividade. Púxose de noite a estudar e mandoulle un par de anfetas nese momento. Notou que a mesa estaba sucia e púxose a limpala. Decatouse de que o chan non estaba millor así que o varreu e fregou. Logo abriu armarios e gavetas e arrombou roupa e ata se puxo a pranchar; cousa que nunca fixera na súa vida !. E así botou toda a noite: buscando cousas para limpar e axeitar e, ao final, de estudar nada de nada.
Así que iso: hai que ter ollo cos métodos de aprendizaxe.