Corenta e un meses

Neste día chuviñento o Leo fixo tres anos e cinco meses. Como o día estivo así de feo axudou a facer as camas, xogou coas pezas para facerlle un garaxe a Pocoyo, xogou ao cárcere cos policías Po e Dipsy e os delincuentes Patricio, Bob Esponxa, Grúfalo, león, Epi, Blas, Bart Simpson, Bob Esponxa de plástico, os monos e o crocodilo pinto, sufriu o ataque do mostro tiligueiro, leeu o seu nome, Noé, papá e mamá na pizarra ( sabe escribir o seu nome, outro cantar é que o queira facer), pegou cromos de Bob Esponxa, fixo unha casa de coxíns, representou unhas visitas sociais do moneco Quique a Mickey Mouse e Elmo, disfrazouse de pallazo co curmán na casa dos avós, debuxou unha cara, xogou con globos mentres o Colín non lle arrincou un da man, serviu de sobremesa á tía Kasege, xogou aos barcos cunha caixa de cartón e á tele coas escaleiras dos tíos, deixouse levar nunha zorra de cartón polo seu curmán e o seu pai e agora dorme coma un bendito.
Pórtase mui ben, xa pide sempre polas súas necesidades, fala coma un lorito co seu castrapio de cada vez máis castelanizado e vai comendo ben.
Que siga así !.

O " Bailas-No "

Hoxe tiven que axudar a cargar un contedor dun camión e lembrei ao " Bailas-No ". Era un antigo compañeiro doutra empresa que falaba pouco, non mui agrazado de cara e con menos luces ca un barco pirata. Un día falaba un compañeiro de cando estaba embarcado por augas africanas que cando remataba a marea a tripulación volvía en avión a Galicia. Ao " Bailas-No " non se lle ocorreu facer outra que preguntar se o peixe ía no avión. Todos riron e houbo algún que dixo que o avión levaba pendurado un contedor con peixe e ese detalle foi o que me lembrou hoxe a este home.

E preguntarás de onde vén o nome de " Bailas-No ". Pois os luns preguntabámoslle onde estivera a fin de semana e el respondía que fora ao " Bailas-No " e nós preguntabamos que era iso e el explicaba que era como chamaba el ás discotecas porque cando empezaban as cancións lentas el ía preguntando ás rapazas " Bailas ? " e elas respondían sempre " No ".

Na foto, a discoteca de Arbo.

E non deixa de chover

Con este tempiño apenas sae un da casa e pensa en Catatumbo onde case a metade dos días do ano hai tormentas eléctricas de varias horas con centos de raios que rexeneran a capa de ozono. Eu non sei como hai xente que pode ir de turista alí e menos vivir nesa zona.

Haiche xente para todo !.

Espodando nun día revolto

Axudei a espodar vimbias para sacar " verghas " e " cimos " para atar as viñas tal como o ano pasado. O vento zoaba fóra e a trécola non tiña paraxe e de cando en vez caía do ceo unha treixada formidable. O Leo quixo mesturar os cimos coas verghas un momento pero estivo o máis do tempo a xogar coas avoas no seguro da casa. Dende alí o Leo puido observar a uns rapaces que entretiñan a súa tarde pastando unha vaca branca e dúas cabras. Eu aproveitei e aprendín a palabra " petelo " coa que define a bisavoa Celia a bóla pequena de pantrigo da foto.

Aquí e acolá

Teño que recoñecer que ultimamente non estou inspirado así que traio cousas de aquí e acolá.

De aquí digo que o Leo está simpático coas suas lerias e o outro día estaba xogando cun acordeón de xoguete. A tíaM preguntoulle se ía tocar o acordeón de maior e Leo dixo: " De maior vou facer outras cousas. ". " Outras cousas como que ? ", quixo saber a tíaM e Leo retrucou: " Darlle iogur ao meu fillo. "

De acolá na rede virtual mirei uns vídeos feitos en Vigo sobre o galego e o segundo desta ligazón foi o que máis me chistou.

Tamén descubrín un sitio onde pode verse a distribución dos apelidos en España. Como curiosidade dicir que o primeiro apelido de Leo lévano 2598 persoas e un 47,42 % son pontevedresas. Sen embargo o segundo apelido lévano 73061 persoas e está máis extendido por Madrid e León e só 1643 persoas teñen ese segundo apelido en Pontevedra.

E agora tócache a ti: os teus apelidos por onde andan ?.

Entruido tradicional para o Leo

Onte Leo, avóM, paideleo e naideleo vestíronse de entruidos e foron a tres casas de veciños. Conseguiron dez euros e podían levar orellas comidas no bandullo pero non quixeron. Asustaron en dúas casas onde os donos fecharon a porta con chave pero despóis riron tanto os entruidos como as vítimas.

67 xogo da ola

Onte celebrouse a 67 edición do xogo da ola con oito xogadores, unha madriña e un árbitro disfrazado de chinés pero que lle chaman Moncho. Xa falei deste xogo hai dous anos e podo resumilo así. Póñense os xogadores en roda e van lanzando polo aire olas de barro. A quen lle cae tócalle pagar multa á madriña que tamén se encarga de repoñer a ola, dar viño e pedir cartos entre o público. O árbitro dirixe todo dende o alto dunha escada e decide a golpe de asubío quen perde e pon orde co chocallo. Aparte ten potestade para parar o xogo para repoñer forzas a base de viño e pode multar a alguén do público. O xogo remata cando non quedan máis olas e cos cartos das multas e da recadación fan unha cea.

Curiosidades de onte: a condonería de hai dous anos fechou as portas e que entre o público de onte había políticos da localidade, Cuquín disfrazado de Tiger Woods e uns lexionarios cunha perruca por pelo en peito e a bandeira tricolor republicana.

Prolingua en Ponteareas

Onte puiden ir á presentación do libro " 55 mentiras sobre a lingua galega " en Ponteareas. Cheguei cedo e tiven tempo para tomar un café en " El troll ", un bar cheo de obxectos norteamericanos. Na entrada da biblioteca estaba, oh sorpresa; o fotógrafo profisional que me persegue. A sala encheuse e houbo xente que tivo que seguir de pé a charla de Benito Romero ( no centro entre Verónica e Alberte ). Falou da invasión colonizadora da lingua castelá nestes últimos cincocentos anos e de como conseguiu infravalorizar o galego entre a maioría da poboación. Despóis houbo algunhas preguntas por parte do público e fixéronnos a foto de familia cun melindre de Ponteareas na man. Houbo viño con etiquetaxe en castelán e nada de Galicola. Coñecín personalmente a Carlos Sousa e falamos un chisco, o chisco suficiente para quedarmos sen libro que trouxeran poucos. Marchou Carlos á súa vida e logo tiven que marchar que tocaba traballar de noite.

En fin, gustoume coñecer persoalmente a Carlos, cazar ao fotógrafo, mirar caras coñecidas de Vilaguindastre e envolverme do ambiente garimoso dunha xente con ideas parecidas ás miñas.

O Covelo

Domingo de paseo por terras do Covelo. O cruceiro de Cerviño, un paseo polo campo da feira cos montes de follas recollidas, un cocido con bólo, o fotógrafo profisional que me persegue, a praia fluvial de Maceira onde sustituiron os dinosaurios por un camping (creo), a visita do pazo da Torre que non ten pasadizos secretos pero si muito que mirar e aprender como, por exemplo, a ser rei galego dos xíbaros, o can que defende os cabalos, etc. Todo isto e máis coa compaña de bós amigos pode significar O Covelo.

Non hai te

Hai anos a un que non estaba barbeado dicíaselle no choio: - " Hai café ". Que é apócope de: " Hai qu´afeitarse ". E o aludido acostumaba retrucar cun: -" Non hai te "; apócope de " Non hai tempo ".

Por iso e pola escaseza de ideas levo uns días sen postear. A ver se cambio de turno de traballo.

Bichicoma e guai

Tódolos idiomas son esponxas e tanto reciben como dan. Un exemplo pode ser a palabra " bichicoma " que provén do inglés " beach comber " ( na foto ) , ou sexa; rastrexador de praias en busca de obxectos de valor e que no galego da costa ( zona de maior contacto con mariñeiros ingleses ) pasa a significar persoa que vive a conta dos demáis. Dise en Corme, Palmeira, Moureira e Marín e non sei que máis sitios e ata un blogueiro parado alcumábase así.
Buscando ligazóns topei coa etimoloxía da palabra " guai " que eu cuidaba que viña do inglés pero parece ser que vén do árabe.
En fin, cousas veredes !.

Old chap, viejo amigo.

Seguindo coa viaxe das palabras quero mencionar o caso de " chap " que en inglés significa amigo. Para chegar a esta palabra hai que remontarse ao éuscaro !. De " txapar "( pequeno ) derivou a palabra española " chaparro " que pasou a designar os matos de herba pequenos. Esa palabra chegou a Texas da man de gandeiros mexicanos e con ela unha invención para os vaqueiros que tiñan que pasar dacabalo rozando milleiros de " chaparros " espiñentos. Para evitar as súas rozaduras crearon a " chaparrera " ou " chaparejo " que son unhas fundas de coiro para as perneiras. Chegaron os estadounidenses e incorporaron esa palabra ( como " rodeo ", " lasso " e outras máis ). A palabra " chaparejo " acurtárona a " chap " e de aí pasou a definir amigo da alma, bó amigo porque tanto un bó amigo coma un " chap " van pegados a nós e sálvannos de problemas.

Na foto retrato uns xenetes negros porque tés que saber que a maioría dos vaqueiros reais eran negros e mexicanos.

Postos de venda

Sempre que vou por un mercado fíxome nos carteis dos postos onde sempre aparecen curiosidades. Hoxe mirei nun blogo a foto dun posto de roupa onde regalaban un libro por mercar tres bragas e iso fíxome lembrar unha "pulga" ( mercadillo nos EEUU ) onde vendían gorras que os mexicanos chaman " cachuchas ".

E digo eu, en que momento da historia da lingua pasaron as cachuchas galegas de ser parte do porco a ser gorra de mexicano ?. Dende logo as viaxes que fan as palabras son dignas dunha novela. E aquí queda outro misterio lingüístico para resolver.