O Demo

Nesta volta ao frío apetece arrimarse ao lume e escuitar historias como a que contou o avóM onte. Canto tiña uns oito anos díxolle a súa avoa: " - Colle a cabra que imos botarlla ao castrón. Temos que levala ao Demo". El abriu os ollos e preparouse para coñecer ao Demo en persoa; unha personaxe da que lle falaran na escola, na igrexa e na casa. Tiña algo de medo pero ía coa avoa así que non había perigo. Andaron uns dous quilómetros e subiron á derradeira casa da aldea á beira dunha fonte. O Demo resultou ser un home moreno, coa cara enxuita e o pelo peiteado para atrás. O avóM non perdeu detalle do que falou e dixo e de como era o casoupo coas cortellas e quedou contente de coñecer ao Demo e de perderlle o medo. O que non sabía el é que acabaría casando cunha muller desa casa e contaría esta historia nesa mesma casa.

Trinta meses

Hoxe o Leo fai trinta meses; cando se calcula que falta un mes para que chegue Xiana.
O Leo está algo mimento e empeza a facer trasnadas como meter tres " uvedés " ( DVD´s) na ranura do aparato ou mover testos da avoaM. Ten a cara con marcas da gardería que non deixa curar porque foza nelas para durmir. Como se fose pouco ten outra marca no nariz e bigode dun golpe que deu contra unha mesa.
Ten días malos que non quere estar só e que protesta por todo e non come ou come trapalladas e ten outros días bós que é un encanto e ri e xoga feliz.
Queremos que deixe os cueiros pero el segue coas súas. O outro día queriamos que mexase e el fixo o ruido " pssss " coa boca pero nada; iso si, aos cinco minutos mexou pola perneira abaixo. Haberá que seguir intentándoo.
E así vai o cativo.

Descubrindo a " Rizo "

Unha das gratas sorpresas que teñen as librerías é topar libros descoñecidos. Un exemplo é o libro de fotografías Xosé Vázquez Arias " Rizo ", tres décadas de imaxes prodixiosas.

Fusilei algunhas fotos do libro e aquí as deixo para desfrute e coñecemento dese fotógrafo ourensán e do seu traballo.

Pola vila Balneario

Hoxe xantamos cerca da ponte dos Remedios onde se bautizaban en tempos os nenos no ventre da nai cando tiña problemas para parir.




Logo fomos ata a vila Balneario onde teñen fama de seren os máis ricos de Galicia porque en todas as casas fan o cocido con auga de Mondariz.
Demos un paseo pola beira do río e os regatos admirando as ruinas restauradas e as ruinas abandoadas co ese aire melancólico de tempos pasados.




Aprendemos de como dunha árbore morta se pode tirar arte na rúa.



Tamén constatei como uns edificios novos teñen nomes de cidades do mundo e cadanseu reloxio no alto coa hora do lugar. Hai tempo semelloume un detalle feo pero agora é muito máis porque cada reloxio ten unha hora distinta ao estaren parados algúns.


En fin, pasámolo ben.

Feira en Monçao

Hoxe aproveitamos o festivo e o bo tempo para acercarnos á feira de Monçao. A feira tópase abeirada á muralla que é case un elemento imprescindible na arquitectura das vilas portuguesas da zona e que lle dan unha beleza grande a estas poboacións. Merquei uns " zacatines " para sustituir os meus calcetíns furados do choio e tomamos consumicións baratas. Tamén coñecín a historia da heroína de Monçao que se chama Deu-la-deu Martins quen tirou pans dende a muralla aos asediadores galegos do século XIV e fixo que levantaran o asedio pensando que os portugueses tiñan alimentos a fartar.

Na foto sae unha zona de Monçao que merece unha restauración.

Media Galicia

Un día aí atrás mirei a farola da foto e o ceo e gustáronme así que tirei unha foto. Logo mireina no ordenador e descubrín que a nube de detrás da farola semella a metade norte de Galicia: unha curiosa casualidade.

A rebelión das máquinas

Neste tempo tolo no que florecen as cerdeiras mentres as laranxeiras dan fruto parece que hai unha rebelión das máquinas: tele, secadora, DVD, coche ... Un desastre. Semella que temos a bruxa.

Zurba

O outro día pensei nel e hoxe cruzouse por nós por Vilaguindastre adiante. É pouco maior ca min pero mantense mui xuvenil. Ata hai pouco sempre ía sorrindo e fumando e cun pantalón de peto. No instituto chamábanlle Zurba e era calado e debuxaba ben, creo lembrar. Non sei que lle pasou pero non se integrou no mundo real adulto e de proveito. Nunha ocasión salvou a dous nenos nun incendio dunha casa en Vigo. Pasaba por alí e non dubidou en entrar a salvar dous descoñecidos mentres a xente estaba amontonada fóra pensando: Onde vai ese tolo ?. A nova saiu no periódico e na entrevista di que non o pensou. Os do periódico tratárono coma un héroe e quería que a sociedade lle dese unha oportunidade a este parado. Ese non foi o caso e Zurba seguiu paseando sorrinte e co cigarro abstraído no seu mundo fechado.
Na zona onde vive está este mural das gándaras de Budiño que seguro que Zurba non pintou pero que eu fago da súa autoría baseándome no que dicía Amos Oz: " Máis da metade do que sabemos dos outros é imaxinación. "

Errar é de humanos

... pero rectificar é de sabios.
Vén isto a conto para dicir que metín a zoca cando dixen o outro día que chorar as prantas significa botar flor. Merce, An, Carlos Sousa e rui estaban no certo cando dicían que a viña chora cando a podas e cae savia. Cando o comentaron entráronme as dúbidas e consulteino cos compañeiros e aclararon o significado do verbo chorar nas viñas que coincide co que din os comentaristas. Síntoo porque o chorar malinterpretado por min habería de valer para facer poesías fermosas e todo pero non vai ser o caso.
Este asunto faime lembrar o erro no que estabamos algúns cando falaba un familiar noso da súa familia política e dicía: Fulano da Famulia, Zutana da Famulia. Nós estabamos convencidos que famulia significaba familia política. Só despóis de muitos anos descubrimos unha parroquia cun lugar chamado A Famulia que era de onde viñan eses familiares todos.
Curiosidades.

Máis feo ca ...

Hoxe é luns e lembrei unha frase simpática que dixo un compañeiro haberá un par de semanas. Estabamos falando dun home e o compañeiro dixo: É máis feo ca un " lunes ". Penseino un pouco e fíxome graza.

Deixo aquí escrita esa frase para non esquecela anque hoxe non foi un luns particularmente feo. É máis, eu diría incluso que foi bonito cun tempo agradable para ir ao parque co Leo e desfrutar e todo.

As prantas choran

Hai muitos anos aprendín que o grupo consonántico inicial " FL- " do latín evoluciona para o galego en " CH- " e o extraño era que a palabra latina tan abundante como " flos, flororis " non resultase " chor " no galego. Iso si, había o caso da chorima que é unha palabra querida por muitos e que é a flor do toxo. Ata aí o que tiña entendido eu sobre flor e a súa evolución no galego.

Pero o outro día falaba un compañeiro xa maior sobre atar e podar viñas e dicía que era xa tempo que senón empezaban as prantas a chorar, a botar flor. E lembrei o asunto da evolución da palabra flor e o raro que non estea rexistrado este verbo exemplo de evolución.

Bueno, aquí o deixo para o futuro.

A foto é da camelia que chora agasallo dunha amiga para o Leo.

Non desaparecín

Só que foi unha semana na que chegaba derrotado á noite ao ordenador ou o Leo non me deixaba acercarme ao aparello.

O mércores fun a Santiago a facer un curso pola empresa e aprendín que unha cadea é tan forte coma o eslabón máis feble e que o que non está escrito non existe. Tamén merquei contos e pitufos para o Leo, agasallos para un aniversario e o conto de Xiana. Cortei o pelo e apareceu por alí unha " estrela " da televisión . Tamén esta semana se escarallou a secadora da roupa ( e hoxe felizmente xa funciona ).

A ver se recupero o ritmo blogueiro.

Ledo

Uns percebes cunha fermosa historia detrás e un vinho verde mostra da xenerosidade minhota aledan a calquera.

Na foto sae unha moza nun pasado feliz antes de vivir un tempo triste. Porque toda historia é cíclica.