Español de telenovelas

Onte tomei o bocata por primeira vez no bar enfrente da Torredocaminho. Cando entrei estaba a camareira soa e arrimada á estufa de leña e mirando a tele. Ergueuse, saudeina e pregunteille de que había bocadillos. Ela recitou con acento estranxeiro unha lista pequena e eu escollín. Despóis de comer o bocata pregunteille de onde era e díxome que romanesa e que levaba dous meses aquí. Díxenlle que falaba español ben para levar só dous meses aquí e díxome que o aprendeu vendo telenovelas. Díxomo cunha candidez enorme e cun sorriso dunha rapaza optimista que mira o futuro sen medo. Desexeille sorte. Ela sorriu outra vez e dixo " grasias ".

Alédome de que estea aquí: este país necesita xente así.

Big bag

No traballo hai unhas sacas enormes de mil quilos. Chámanlles " big bag " en vez de chamarlles sacas grandes. Non sei porque teñen o nome en inglés se a xente descoñece o significado nin sabe como pronuncialo. Óese " bicbac " por aquí, " biobá " por alá, " bijbaj " por acolá e ata eu digo " bimbán " de broma.
No inglés teñen un problema parecido coas palabras foráneas e así un barrio de Londres chámase " elephant and castle " ( na foto ) en honor a unha muller que era " la infanta de Castilla ". Pero eu ademáis coñecín persoalmente un caso parecido cando facía sanduiches en Londres no " Pret a Manger ". Un ingrediente dos bocatas veganos era a alfalfa que viña de España. Os ingleses na súa vida sentiran falar de tal ingrediente e etiquetaban os paquetes escribindo " alfa alfa "...Supoño que así parecería un ingrediente máis nutritivo.
En fin...

Catorce meses

O Leo fixo hoxe os catorce meses. Camiña agarrando unha man dun adulto ou agarrado a un dedo e exprémeos con forza. Aínda ten medo a soltarse a andar só pero calquera día sóltase. Iso si, agataña máis rápido ca un adulto e gústalle explorar. No falar segue sen dicir palabras aparte de " mamamama " e " papapapa " e non sempre. Dorme bastante ben en xeral e tamén come ben e aínda toma teta. Xoga co pan e chucha as patacas fritidas pero hai que darllo que el non os colle para comer. Ten oito dentes e bastante forza e xenio e encomódase se lle din que non a algo que quere facer ou tocar. Gústalle xogar e falar só e encántalle prender a televisión. Tamén baila movendo o cu con cancións. No baño protesta cando lle botan auga pola cabeza e hai veces que é unha pelexa poder mudarlle o cueiro.

Vamos, que o Leo segue indo para adiante ó seu ritmo.

As crónicas de Gáidil

 

Este ano as pupieiriñas estiveron lixeiras e o Leo máis eu recibimos dous agasallos dos que deixan pegada. Un era un fermoso libro de Kalandraka coa historia dun osiño que vai para cama despois de cear e bañarse. E o outro é o libro de rol " As crónicas de Gáidil ". Co que non contaba eu é que na páxina 61 aparecen Acedre e o seu fillo " O León " como habitantes de Grania. Este detalle produciume un arrepío e fíxome soltar algunha bagulla de ledicia: non tódolos días un pasa a ser inmortal ó convertirse en personaxe dunha obra escrita !.


Muitas gracias Breogán e Jan: sabedes chegar ó corazón.

Tartaravoa Mercedes

Hai días que hai sorpresas e onte foi un deses días. Puiden facer esta copia dixital da tartaravoa Mercedes que fixo esta foto co seu fillo maior para mandarlla ó seu home Pepe que estaba na Arxentina no ano 1912. Esta é a foto máis antiga que temos da familia e publícoa para pedir o fin da violencia entre homes e mulleres. Ó fin e cabo todos somos metade home e metade muller, nonsí ?.

O Cocheno

Esta chalana da foto non quere dicir que extrañe o verán que si o extraño. Resulta que esta chalana é de " O Cocheno ": un velliño que está durmindo ou descansando debaixo da sombrilla na praia de Abra. Espera que suba a marea para puxar a chalana ata a auga e nunca lle faltan vontarios para puxala entre a xente que toma o sol. Chámanlle cocheno porque ten o reloxio na man dereita e usa a man esquerda para todo. Cocheno vén a dicir zurdán, esquerdeiro, manecho ou home que usa máis a man esquerda que a dereita. E lembrei a este home mirando ó Leíño puxando un coche de xoguete coa esquerda e pintando nos papeis cun lapis na man esquerda. Aínda é cedo pero pode ser que o Leo saia cocheno... O tempo xa o dirá.

Manolo " das cabras "

Pois si, as chivas espirran e moven a cola a unha velocidade tola. Quen pode saber muito das cabras é Manolo " das cabras ". Ía levar un rabaño delas a pastar e cando estaba libre de traballos xuntábase cos rapaces. Sempre soltaba a cantinela de " Cu, cu...tapa o cu. Cu, cu...tápao tu ". Pero aparte diso tiña dúas cualidades que o facían un superhome ós ollos dos rapaces inxenuos que eramos. Unha era que tiraba as pedras a unha velocidade que as facía zoar polo aire e outra era que era quen de meter a lingua polas ventas do nariz. Agora pasaron os anos e ata eu son capaz de lograr tales proezas. Quen sabe se eu tamén chegarei a ser unha especie de ídolo para algún rapaz incauto...

Espirran as cabras

Parece mentira que ata hai ben pouco facía sol e bo tempo. Xa non facía calor pero había un soliño que convidaba a pasear. Hoxe empezou a chuvia desexada por muitos pero co ela veñen as catarreiras, toses e espirros. Por certo, por aquí cando unha persoa espirra dicimos: " Espirran as cabras, cheiran os castróns " ou " Espirran as cabras, ventan nortada ". Non sei a orixe destas frases humorísticas pero semella que as cabras valen para todo xa que no traballo chámanlle " pericas " ás carretillas e " pericas " son ... cabras.
En fin: a mal tempo boa cabra , digooo, boa cara.

Magosto e pincha

Aproveitamos este novembro seco de máis para ir ó monte e asar chourizos e castañas en boa compaña. E despóis da sobremesa houbo unha partida de pincha, nome polo que se coñece a billarda por esta zona. Este xogo ten varios nomes como cachiza pola zona de Tomiño, escanícula en Redondela, lipe en Marín, etc, etc. Só faltou no magosto enfarruscar a cara coas cinsas da fogueira. Quedará para o ano que vén...

Cruzándonos no camiño

Hai veces que cando vou xantar me cruzo no camiño cunha rapaza que conduce un coche coa pegatina de " Naipelo a bordo " en catalán. Saudámonos coa man pero a próxima vez vou dar un paso adiante e mandarlle un bico polo aire. Por riquiña.

Obelix no choio

No choio hai un camioneiro que semella ser Obelix. É grande e forte e gasta bigote. Aguanta o frío e levanta os sacos cun suspiro. Gústalle falar e fai comparacións simpáticas como chamarlle gharroucha ó camión ( gharroucha é unha especie de guindastre de obra para levantar pedras ). O tal home non caiu de pequeno dentro dunha marmita de poción máxica senón que deixou de fumar e de ser un asubío con bigote pasou a ser un Obelix que aguanta o frío destes días.

Mañá voltarei velo e imaxinarei que estou nunha aldea gala, os romanos seguirán estando tolos e eu seguirei sendo amigo de Obelix... Por sorte para min.

San Martiño

" Polo San Martiño, mata o porco e proba o viño ". Non se matou o porco pero si se probou o viño e está bo, bastante bo. Tamén comín castañas cocidas con néboda e están máis ricas ca con fiuncho. E tamén comín castañas asadas.
Vamos, que case só faltou botar a bailar o pión para ter o San Martiño completo.

Papapapapapa

O Leo xa leva algúns días dicindo " mamamama " cando mira a Ana pero hoxe sorprendeume cando entrei pola porta da casa e agatañou cara a min dicindo " papapapapapa ".

Non sei que dicir. Gustoume.

San Cucao

Sempre aparecen misterios que non son doados de aclarar como esta escaleira nun penedo de Arbo que non se sabe de onde vén e a onde vai.

Outros misterios teñen explicación. Só hai que buscarlla. Como o misterio dos camións asturianos de San Cucao. Eu pensaba: San Cucao, San Cucao, quen é San Cucao ?. Pois parei a averigualo e souben que era san Cucufate pero en asturianu. En catalán ten un nome bastante coñecido: san Cugat. Pero en galego ten un nome que nin soa a galego: Covade ou Cobad. E non estou inventando nada que sae na wikipedia. O que pasou ese home foi muitas torturas pero saía ben delas e ó final tiveron que cortarlle o gañote. Este santo é bo para topar cousas perdidas.

Uito

Uito é como lle chaman ó oito pola zona de Arbo e vén a conto porque queren que fale sobre oito cousas tres blogueiros: Oko, Pau e Rosa Enríquez. E haberá que lles facer caso porque senón chegan a ser oito os blogueiros que me invitan a facer o meme.

Eu non sabía de que oito cousas podía falar e matinando, matinando; podo falar dos oito países que me gustaría visitar e polo que. Podería falar de oito odios, oito quereres, oito animais, oito libros ou oito blogos pero hoxe decidinme por oito países.

De sempre me gustaron os mapas e a xeografía e cando me regalaron o atlas da foto durmía co el debaixo da almofada. Gustábame e gústame viaxar coa imaxinación e un mapa para min é un mundo para descubrir. Medrei e foron mudando os meus gustos e fun coñecendo algo do mundo que me rodea pero aínda quedan oito países que me gustaría visitar.

1 . Australia: sempre me chamou a atención pola súa fauna e os aborixes australianos. Tamén porque son parte das nosas antípodas.

2 . Rusia: a súa grandeza e diversidade de paisaxes e xentes é un imán para min. Facer a rota transiberiana non ten prezo.

3 . Xapón: é un país relativamente pequeno pero cheo de personalidade e os xaponeses que coñecín son mui agradables. Ata hai xente como masashi: un xaponés con alma galega !.

4 .O Cono Sur: xa sei que non é un país pero Arxentina e Chile serían imprescindibles para visitar e disfrutar. A illa Chiloé téñoa idealizada coma unha irmá de Galicia.

5 .Canadá: outro país grande que quixera percorrer nas súas grandes extensións despoboadas.

6 .Grecia: este pode considerarse o país máis asequible pola proximidade. O que me chama deste país é o seu mar e a súa historia que é a precursora de gran parte da nosa cultura.

7 .Brasil: outro país grande con paisaxes irrepetibles que fan del un mundo variado e vivo.

8 .Costa Rica: temos unha amiga que fala del marabillas e cun falar que é de conto. O que di e o que sei do país ( que non ten exército ) fan del un paraíso para o meu entender.

Xa sei que hai máis países e que quedan atrás pero a escolla é difícil e algúns tiñan que quedar relegados.

E pásolle o relevo a paidovento, Manolo Busto, a Mr. Tichborne, Nébeda, Peke, Mer, la abuela Cris e Vanessa de Santiso.

Xa sabedes: hai que escribir de oito cousas, as que queirades; e logo embarcar a oito " vítimas " para que falen sobre outras oito.

PD: Tamén a Rifenha me embarcaba no meme.

PD 2: E xurxocimadevila atacaba.

Os calacús mandan

Hoxe os rapaces tallaron calacús. As sementes foron para unha bulsa e quedaron para ser prantadas alá por abril e así os calacús nacen no próximo outono. Catro mulleres levaron o rei Calacú ata o concello nunha padiola e viñeron de volta coa música dunha charanga. Tamén houbo castañas e viño e a organización pensa facer un concurso de espantallos no mes de maio que sería o primeiro de Galicia.
En fin, que isto segue adiante.

Lembranza da aldea

Onte visitei terras da miña infancia nas vacacións. Tras esa porta durmía eu co meu irmán nunha cama cun colchón de lá que se afundía. O chan de madeira renxía por nada e o aire e ruidos corrían polo teito e o tellado. O sol entraba polo cristal de mañá e o bruar das vacas e o ornear do burro daban os bos días. Fóra estaba a zofaina para lavar a cara polas mañás e embaixo estaba a corte das vacas onde se " obraba " ( facer as necesidades ) e logo iamos á cociña a almorzar leite recén munxido.

Con poucas cousas e aire limpo eramos felices e pasabamos o tempo. Agora imaxinar en repetir isto mete preguiza e reparo pero de pequeno era unha aventura que quedou marcada a ferro para sempre.